ترجمه ی دو شعر از مارینا سوِتایِ وا

از ساعت چهار تا هفت صبح
درقلب ام، همان گونه که در آیینه هم، یک سایه است
سایه ای تنها مانده، حتی در میان آدم ها...
روز به آرامی مجهز می شود
از ساعت چهار تا هفت صبح!
من به هیچ انسانی نیاز ندارم -آن‎ها دروغ می‎گویند
و در هنگام شفق بی رحم می شوند.
من می توانم گریه کنم. هنگام خ
واب
انگشتان با دستمال در مجادله اند.
به من توهین کن -می‎بخشم‎اَت،
اما خواهش می کنم، من را نرنجان!
-من اندوه بی‌پایانی را حس می‎کنم
از ساعت چهار تا هفت صبح.

Von vier Uhr bis sieben

Im Herz, wie im Spiegel, ein Schatten,
Auch unter den Leuten – alleine geblieben …
Der Tag geht nur langsam von statten
Von vier Uhr bis sieben!
Ich brauch keine Menschen – sie lügen
Und werden grausam bei Dämmerung.
Ich könnte weinen. Zur Schnur
Haben die Finger das Tüchlein gewrungen.
Beleidigst du mich – ich verzeih,
Doch bitt ich, mich nicht zu betrüben!
– Ich spüre unendliche Traurigkeit
Von vier Uhr bis sieben.

***
تو نخواهی توانست من را تعقیب کنی:
هیچ‎کس نتوانسته است بهار را ممنوع کند!
تو شهامت لمس کردن من را نداری:
من در خواب بیش از حد به‎ نرمی آواز می‎خوانم!

تو نخواهی توانست من را در کلمات بگنجانی:
نام من، آبِ میان لب‎هاست -و خاموش!
تو نخواهی توانست من را ترک کنی:
در باز شده است -و خالی خانه ی توست.

Du wirst es nicht schaffen, mich zu verjagen:
Den Frühling zu bannen, hat keiner geschafft!
Mich anzufassen, wirst du nicht wagen:
Viel zu zärtlich sing ich im Schlaf!

Du schaffst es auch nicht, mich in Worte zu fassen:
Mein Name ist Wasser den Lippen – und aus!
Du wirst es nicht schaffen, mich zu verlassen:
Die Tür ist geöffnet – und leer ist dein Haus!